Todo cheira a podrecido nos aciagos tempos deste século XXI que nos toca vivir, pois todo crime impune do poder político e económico corrompe a sociedade enteira que o consente. Isto é o que sucede hoxe, cando o goberno español traizoa ao pobo saharauí.Hai apenas uns días, o goberno español, contravindo a legalidade internacional e escamoteando desvergoñadamente a súa responsabilidade como garante da descolonización efectiva do territorio do Sahara Occidental, ofreceuse en saldo a Marrocos como colaborador necesario nun crime de xenocidio e lesa humanidade que dura xa máis de 40 anos. E, con iso, traizoar definitivamente ao pobo saharauí, illándoo internacionalmente, quebrándolle a posibilidade de resistencia e arrebatándolle a cabal esperanza. “Traizoar”, si. Esa é a palabra xusta, pois “traizón” é renegar da propia dignidade, quebrantar a palabra dada e negar a lealdade debida a quen en xustiza reclámaa e débeselle.

A lexislación internacional así como as resolucións da ONU relativas á descolonización das exprovincias españolas do Sahara occidental, sinalan a necesidade imperiosa, esixencia xurídica e obrigación ética de que o pobo saharauí se pronúncie, libre e soberanamente, mediante un referendo de autodeterminación, sobre se desexa constituírse en comunidade política propia, independente, ou ben integrarse nun Marrocos, historicamente alleo, cuxos habitantes atópanse tamén sometidos a un réxime político e económico autoritario e indesexable.

Xa en 1975, a Corte de Xustiza Internacional da Haia recoñecía o dereito á autodeterminación dos saharauís, que desde 1958 estaban considerados como nacionais españois, nados españois nunha provincia española e recoñecidos, administrativa e xuridicamente, como tales polas leis do momento.

Ese pronunciamento da Corte de Xustiza Internacional tivo lugar no mesmo ano en que o corrupto e ditatorial goberno español do momento anunciaba que abandonaría as provincias do Sahara, repartindo o territorio entre Marrocos (a rexión norte, rica en recursos mineiros e pesqueiros) e Mauritania (a inhóspita rexión do sur), á conta de arrebatarllo aos seus habitantes, o pobo saharauí.

As “razóns” de tal “doazón” tiñan unha dobre causa. En primeiro lugar, a cobiza marroquí por facerse coa extraordinaria riqueza pesqueira e en fosfatos da rexión (primeira produtora de fosfato do mundo), ademais das minas de ferro e reservas petrolíferas. En segundo lugar, a repugnante mesquindade dos ministros españois que habían de asinar o texto, aos que o rei de Marrocos untou xenerosamente.

Poucos días despois deste indigno pacto, o rei de Marrocos empurrou cara ao Sahara unha caravana de 250.000 homes, pobres entre os pobres marroquís, tras prometerlles a rapina de terras e bens. Este mísero escudo humano apenas camuflaba as tropas marroquís que viñan detrás e que, contando coa pasividade cómplice do exército español aínda no lugar, procederon a invadir o Sahara e provocar o saqueo de cidades e pobos.

O temor certo aos fusilamentos nas tapias, o asalto ás casas e tendas para roubar e matar, á «desaparición» nos presidios de Marrocos, obrigou a fuxir a decenas de miles de persoas cara ao interior do deserto, cara á fronteira alxerina. As columnas de exiliados, homes, mulleres e nenos, familias enteiras, foron bombardeadas pola aviación marroquí con napalm e fósforo branco mentres atravesaban as planicies e dunas areosas cara aos campamentos improvisados, cubrindo de cadáveres o poeirento pedregal. Entre febreiro e marzo de 1976 foron lanzadas centos de bombas químicas, prohibidas pola lexislación internacional como crimes de guerra, sobre os campamentos de refuxiados, especialmente en UmDreiga e en Tifariti.

No tempo que se producía este horror, o país responsable ante a comunidade internacional de tutelar e garantir o exercicio do dereito de autodeterminación do pobo saharauí non era outro que España, por máis que nos últimos 40 anos, os sucesivos gobernos españois viñesen ignorando esa responsabilidade e tolerado a agresión homicida e crimes de guerra e contra a humanidade que sen a súa complicidade e tolerancia xamais podería estar a levar a cabo Marrocos no modo impune en que o vén facendo.

Contra todo prognóstico, durante os seguintes 14 anos, os saharauís resistiron a forza esmagadora do exército de Hassán II ata conseguir reorganizarse nos campos de refuxiados, lograr o control da rexión sahariana do sur tras a renuncia de Mauritania, o recoñecemento de 75 países e que a ONU aprobase o seu dereito para decidir en referendo o destino do seu país.

En 1991, tras a tregua asinada en 1988 entre Marrocos e a Fronte Polisario saharauí, o Consello de Seguridade da ONU emitía a resolución 690 que incluía a celebración do referendo de autodeterminación. Así naceu a MINURSO a Misión da ONU para o Referendo do Sahara Occidental, cuxos traballos foron sistemática e eficazmente obstaculizados polo rei de Marrocos, de modo que o referendo de autodeterminación prometido nunca chegou a celebrarse.

Agora, en marzo de 2022, o goberno de coalición PSOE-Unidas Podemos, sorprendentemente anuncia a vergoñosa decisión de aliñarse co rei de Marrocos, ofrecéndose como avalista da “solución marroquí para os saharauís”. Disposto a sacar “beneficio propio” da cruenta invasión e ocupación militar do Sahara Occidental, considerándoas como definitivas diante a “comunidade internacional”. A ata hoxe heroica resistencia e firmeza saharauí en defensa do seu país e liberdade pasará a ser tachada polos seus verdugos -Marrocos e os seus aliados- de inútil, fóra da historia, estéril e condenada de antemán ao fracaso cando non considerada como ilegal, cega e “terrorista”, como o neno palestino que lanza pedras contra os que matan o seu pobo.

Con este cínico proceder o goberno arrastra polo lodo e a ignominia á sociedade española -en cuxo nome actúa e da que recibe o poder que tan vilmente usa!- dispoñéndose a enfrontarse á ONU, vulnerar o dereito humanitario e desentenderse da súa responsabilidade para co pobo saharauí.

A CGT de Galicia, hoxe como onte, cando compartiu con decenas de miles de españois anos de solidariedade e amizade co pobo saharauí e os seus fillos, pero coa urxencia que esixe a brutalidade do momento, aprestase a solidarizarse e manifestarse en defensa do pobo saharauí, poñendo á súa disposición todos os instrumentos que necesiten para defenderse e estea nas nosas posibilidades proporcionarllos.

Aínda que os gobernos, español, marroquí, da UE e de EEUU opten unha vez máis por sacrificar no altar dos seus intereses económicos e xeopolíticos a outro pobo e por máis que, agora tamén, parezan tan poderosos como para conseguilo, é tarefa nosa axudar ao pobo saharauí a organizarse libre e solidariamente e, ante todo, denunciar a farsa macabra que representan os nosos gobernantes, enfrontándonos a eles e esixíndolles a responsabilidade neste crime.

Non será no noso nome que executen esta agresión ao poboo irmán!

CGT Galicia, abril 2022